„Iwona Jurczenko-Topolska urodziła się w 1954 roku w Legnicy jako drugie dziecko Wandy i Piotra Jurczenków. Potem rodzina przeniosła się do Pułtuska – i tam Iwona poszła do szkoły.
Mało się uczyła, za to nałogowo czytała. Prowadziła też drużynę zuchów i miała dużo serca dla zwierząt. – Książki, dzieci, zwierzęta – to były trzy największe pasje jej dzieciństwa.

W 1971 roku rodzina – już inna, bo Wanda po rozwodzie wyszła za mąż za Marka Barnowskiego – przeprowadziła się do Szczytna. Tutaj w szczycieńskim liceum Iwona zdawała maturę. Na maturze Iwona napisała dwie prace z polskiego: za siebie i za koleżankę. Zdała na prawo w Toruniu. Nie przyjęto jej jednak, bo zabrakło jej punktów za pochodzenie. Pochodzenie inteligenckie było wtedy źle widziane. Poszła więc do pracy w bibliotece miejskiej i czekała na kolejną szansę za rok, rok ten poświęciła na pracę i naukę.”

Tym razem zdała tak dobrze, że pochodzenie jej nie zaszkodziło. W Toruniu zamieszkała w akademiku. Potem przeniosła się na Uniwersytet Warszawski. Po studiach zaczęła pracować w redakcji gazety „Chłopska Droga”, gdzie zwrócono uwagę na jej talent reporterski i stała się pełnoprawnym dziennikarzem. Gdy wygrała doroczny konkurs na reportaż w „Prawie i Życiu” zaproponowano jej tam etat. Stała się „dziennikarzem rewolwerowcem”, jak mawiał o niej sekretarz naczelny „Prawa i Życia”, Roman Kruszewski.

Przeprowadzała wywiady na granicy cenzury z Adamem Bieniem /W marcu 1945 roku Adam Bień, wraz z innymi czołowymi przywódcami Polskiego Państwa Podziemnego, został podstępnie aresztowany przez NKWD i wywieziony do Moskwy, gdzie skazano go w tzw. procesie szesnastu” na pięć lat więzienia. Został osadzony na Łubiance. Wrócił z moskiewskiego więzienia w sierpniu 1949 roku/, Wojciechem Jaruzelskim, Mieczysławem Rakowskim przed wyborami w 1989r. oraz Jerzym Pawłowskim skazanym za szpiegostwo na rzecz CIA. W tym czasie napisała książkę o aferze „Żelazo” tajnej akcji I

Departamentu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych – pracownicy polskiego wywiadu w strukturach przestępczych zdobywali, na terenie Europy Zachodniej, fundusze na pracę naszego wywiadu. Potem powstały jeszcze dwie książki reportażowe -też o szpiegach: „Być szpiegiem” i „Oko Pentagonu” oraz sensacyjna „Zabić tego Polaka” związana z wizytą naszego papieża Jana Pawła II.

Za mąż za Krzysztofa Topolskiego wyszła w lipcu 1991r. W 1995r. za namową męża, który podobnie jak ona bardzo wysoko ceni inteligentnych młodych ludzi, Iwona ufundowała nagrodę imienia swojego dziadka Stanisława Żenczykowskiego , dla najlepszego ucznia liceum, którego była absolwentką. Niestety , nie mogła mieć dzieci. Starała się nie zazdrościć znajomym, wmawiała sobie i innym, że nie lubi małych dzieci . Jednak marzyła o nich stale i kiedy okazało się, że troje dzieci też marzy o własnej mamie, podjęła decyzję i je adoptowała. Stały się sensem jej życia, zarzuciła pisanie książek /miała zebrane materiały do dwóch kolejnych powieści/ . Pisywała teraz tylko na blogu Stowarzyszenia Nasz Bocian , dzieląc się doświadczeniami z innymi rodzinami adopcyjnymi i tak powstała kolejna książka „Bociany przylatują zimą”.

Iwona Jurczenko-Topolska zmarła na raka płuc 2 lutego 2011r.
Pośmiertnie wydano dwie książki: „Moje radio Z” o Andrzeju Wojciechowskim, do której przez lata zbierała materiały i wywiady /nie zdążyła już ich opublikować/ oraz jej biografię „Podróżą każda miłość jest”. Zostało jeszcze sporo jej maszynopisów i szkiców, które nie wiadomo, czy zostaną kiedyś opublikowane.

Napisała: Ewa Żenczykowska-Sawicka