Krzysztof Klenczon – idol muzyki młodzieżowej lat sześćdziesiątych, polski John Lenon, swój młodzieńczy wiek spędził w Szczytnie. Tu w latach 1955-1959 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego.

Muzyczną karierę rozpoczął od udziału w 1962r. w Ogólnopolskim Festiwalu Młodych Talentów w Szczytnie, którego został laureatem, otrzymał także angaż gitarzysty w zespole „Niebiesko-Czarni”. W tym czasie zaczął też samodzielnie komponować. W 1963r., razem z „Niebiesko-Czarnymi”, wziął udział w międzynarodowym programie w paryskiej Olimpii pt. „Les Idoles des Jeunes”.

Jednak w 1964 r. rozstał się z tym zespołem i pojawił się w gdańskiej formacji „Pięciolinie”. Z najbardziej utalentowanych członków tej formacji, wśród których znalazł Krzysztof Klenczon, Jerzy Kosela stworzył „Grupę X”. W 1965 r. z niej powstały „Czerwone Gitary”. Wkrótce Klenczon został kierownikiem muzycznym zespołu i wraz z Sewerynem Krajewskim, czołowym twórcą kompozycji. Współpracował wówczas z takimi autorami tekstów, jak: Marek Gaszyński, Janusz Kondratowicz. Z tego czasu pochodzą największe przeboje Klenczona i „Czerwonych Gitar”: „To właśnie my”, „Jak wędrowne ptaki”, „Taka jak ty”, „Historia jednej znajomości”, „Kwiaty we włosach”, „Gdy kiedyś znów zawołam Cię”, „Biały krzyż”.

Za ostatni utwór wspólnie z Kondratowiczem otrzymał nagrodę na festiwalu w Opolu w 1969 r. W następnym roku powstały jeszcze inne przeboje: „Nikt na świecie nie wie”, „Powiedz, stary”.

Konflikt między Klenczonem a Krajewskim doprowadził w 1970 r. do odejścia Klenczona z „Czerwonych Gitar”, który w krókim czasie stworzył własną grupę muzyczną „Trzy Korony”. Wtedy, przy współpracy z Kondratowiczem, Kuryłą i Haliną Stefanowską, powstały następujące kompozycje: „Kronika podróży, czyli ciuchcią w nieznane”, „Port”, „Hej słowiki, słowiki”, „Spotkanie z diabłem”, „Nie przejdziemy do historii”.

W 1972 r. obchodził jubileusz 10-lecia pracy na polskiej estradzie w programie „Nie przejdziemy do historii, czyli znowu razem” i jednocześnie żegnał polską estradę przed wyjazdem do USA.
Pierwsze lata pobytu Klenczona za granicą owiane były ciszą. Dopiero w 1976 r. ukazały się nagrania dwu jego amerykańskich poiosenek, a w dwa lata później został wydany longplay. Płytę nagraną z polsko-amerykańskim zespołem firmował Christopher. Te nagrania nie spotkały się z większym zainteresowaniem.

W Polsce jednak pamiętano o nim. Kiedy przyjechał w 1978 r. do kraju, starzy i młodzi fani przyjęli go entuzjastycznie. Nagrał nowe płyty z nowymi utworami, ale już nie powtórzył poprzednich sukcesów. Cykl występów w całym kraju w 1979 r. również przeszedł bez echa. Zapewne zawiedziony, wyjechał ponownie do Stanów. Tam organizował koncerty, głównie dla Polonii. W czasie powrotu z takiego koncertu uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego zmarł 8 kwietnia 1981 r.

Pochowany został, zgodnie z życzeniem, w Szczytnie. Jego grób stał się mekką fanów muzyki lat sześćdziesiątych.

źródło: „1945-1995 Liceum Ogólnokształcące im. Jana III Sobieskiego w Szczytnie” s.105-107.